Memleketten bi haber olanlar akıl veriyor, oysa ki akılları kendine yetmiyor..!
Memleketteki olup, bitene kulak tıkayanlar, Akil insanlığa soyunuyor, İyi mi? hemde evlere şenlik bir şekilde..! Neden? Soran yok sorgulayan yok..!
Elazığspor mu dediniz? ”Yoksulun sırtından doyan doyana” misali Elazığspor üzerinden herkes faydalandı da sadece Elazığspor kendinden faydalanamadı bakmayın Elazığspor bizim marka değerimiz, gözbebeğimiz dediklerine bakın istatistiklere Elazığspor kazanmışmı yoksa kullanılmış mı..!
*
Gündem memleket olunca, kilitleniyoruz.
Gönlümüzden geçenlerle, Mantıksal düşünce arasında, Mücadele içerisindeyiz.
Hangisi galip gelecek, Bekleyip, göreceğiz.
*
Beklentiler,
Çözümlemeler,
Denklemler,
Yapılmaya çalışılsa da,
Çözümün kaynağı belli, Çözümsüzlüğün de…
*
Siyasetin anlık fikir değişimleri.
İvmeyi başka yöne kaydırdı, farkındamıyız acaba?
*
Siyasete girdik ya.
Aslında siyaset bir araç.
Son yıllarda Elazığ’ın kendini siyaseten hiç tartmadığını,
Kendini konuşmadığını,
Kendi ile barışmadığını gördüm.
*
Bizim için önemli bir gelişme olması için,
Özlenen tablo neydi? ”Birlik, beraberlik” varmı? hayır…
*
Mevzuya gelelim mi?
Gerçekçi olmak lazım.
Elazığ’ın siyaset tarzı eskilerde olduğu gibi
Siyasiler…
Gayret gösterse,
Davetiye çıkarıp,
Çağrı yapsa, bir araya gelinse diye bir an düşündüm…
Ama şimdikiler asla kimseyi biraraya getiremez.
Getirseler bile, Kimi menfaat üzerinden, Kimi çıkar üzerinden, Kimi samimiyetten..!
*
İnisiyatif dışındaki gelişmeler, Elazığ’ı buluşturuyor, Dengeleri değiştiriyor..!
*
Elazığ’ın STKları biraraya gelip.
Elazığ’a yönelik zaman zaman açıklamalar yapıyorlar.
Sahip çıkıyorlar..!
*
İnanın mevzunun burasında değilim,
Benim bakışım farklı, Elazığ’ın kendi sorununu, her platformda gündeme getirmesi,
Birlik mesajı verip, Toplumsal menfaat üzerinde çalışma yapmak istemesi,
İşte, benim için önemli olan budur ama nafile…
*
Çözüm Elazığ’ın kendisi…
Çözümsüzlüğü de..
*
Farkında mısınız?
Benzer mevzularda dönüp, duruyoruz.
Yani…
Yıllar geçse de Elazığ değişmiyor.
Ne altyapısını çözebildik ne üst yapısını, Sorunlar yumağı çözülmediği için,
Elazığ’ı bir arpa boyu ilerletemiyoruz, Elazığ’ın yarınını şekillendiremiyoruz.
*
Çözüm üzerinde konuşuyoruz, Çözümsüzlüğü pekiştiriyoruz…
1 Mayısı kimler kutluyor? İşçiler, köylüler, beyni ile kol emeği ile yaşamımızı kolaylaştıran her şeyi üreten bütün emekçiler. Yani halk, yani millet, yani ulus, yani vatandaş, yani bir avuç dışında hepimiz.
Peki çok ve çoğunluk olan ve yaşamın dünyevi ihtiyaçlarını üreten milyonlara neden yasaklama, kısıtlama, kurallar dayatma adı altında baskı oluyor?
Her toplumun kötü ve iyi insanları olduğu gibi, kötü ve iyi siyasetçileri de vardır. İnsan, doğuştan kötü değildir. Kötü olmasını sağlayan, içinde yaşadığı koşullardır.
Kötü koşullarda yaşayan bir insanın, iyi insan olması mümkün müdür? Evet. Bunun olabilmesi için, içinde bulunduğu kötü koşullara rağmen aklını ve zekasını kullanarak, iyilik kanallarından akan düşünceler ve görüşlerden beslenebiliyor ve egosunu dizginleyebiliyor olması gerekir.
Yaşadığı toplumun değer yargılarının ötesinde, o değerlerle çelişin fikirleri olan insanlar, insanlık tarihi boyunca ağır cezalara çarptırılmış, birçoğu da katledilmiştir. Ancak gerçek şu ki toplumlar, katledilen o insanlar sayesinde, daha insanca bir yaşama doğru adım atabilmiştir.
Kimi toplumbilimciler, insanlık tarihini “sınıflar arası mücadele tarihi” olarak tanımlıyor. Bu konuda yeterli bilgisahibi değilim ama yaşamın bana öğrettiği de, bu.
Günümüzde küresel olarak örgütlenmiş olan kapitalistler, işçi ve emekçileri sömürüyor. Bu sömürü, kimi ülkelerde, kapitalistlerin iktidara getirdikleri kötü siyasetçiler sayesinde, daha da acımasızca yapılıyor. İşçiler ve emekçiler devlet güçleri tarafından gazlanıyor, kurşunlanıyor.
Daha sağlıklı bir çevrede, daha iyi koşullarda yaşamak isteyen halkın, işçilerin, köylü ve emekçilerin karşısına devlet gücü dikiliyor. Hak arayan insanlar, devlet güçlerinin, devlet içinde örgütlenmiş karanlık güçlerin, ya da devlet destekli çetelerin saldırısına uğruyor.
1 Mayıs 1886’da Amerika’da günde 12 saat çalışmaya itiraz eden, günlük çalışma süresinin 8 saat olması için mücadele eden işçiler, devlet güçlerinin ve kapitalistlerin beslediği çetelerin saldırısına uğradı. Grev yapan işçilerden dördü öldürüldü. Yaralı sayısı belirlenemedi. 1889’da toplanan İkinci Enternasyonal’de 1 Mayıs, Birlik Dayanışma ve Mücadele günü olarak kabul edildi.
1 Mayıs 1977’de Taksim Meydanı’nda düzenlenen mitingi “bilinmeyen” kişiler, silahla taradı. 34 işçi ve emekçi katledildi. 1.Milliyetçi Cephe iktidardaydı. Kötü siyasetçiler, katilleri, gerçek suçluları bir türlü bulamadı.
Sular İdaresinin üstünden uzun namlulu silahlarla Meydanı tarayanlar kimlerdi? Görüntüleri çekilmiş olmasına karşın, kim oldukları “bilinemedi-bulunamadı”. Panzere ateş ederek Meydana dalma emrini kim verdi? İç güvenlikten DİSK, dış güvenlikten ise Valilik sorumluydu. Meydana saldırı dışarıdan yapıldı.
Kötülük, yapanların yanına kar kalmamalı ama kötü siyasetçilerin yönetimde olduğu ülkelerde kalıyor. Çünkü genellikle yapılan kötülüğün arkasında kimi zaman yönetenlerin izi de oluyor.
Küresel olarak örgütlenmiş sermaye karşısında, işçiler ve emekçiler küresel olarak örgütlenemezse, sömürülmekten kurtulamaz.
Cumhuriyetimizin ikinci yüzyılı. Anayasa ve Anayasa Mahkemesi kararlarını tanımayan bir iktidar var. Taksim Meydanı (1 Mayıs Alanı) bu yılda işçilere yasaklandı. Ülkeyi yöneten tek adam ne derse, o oluyor.
Anayasa Mahkemesi “Taksim Meydanı’nın 1 Mayıs kutlamalarına kapatılması hak ihlalidir.” diye karar veriyor. Tek adam, işçiler ve emekçiler Taksim’e girmesin diye, bütün cadde ve sokaklara binlerce polisle kapatıyor. İşçiler ve emekçiler Taksim’in 1 Mayıs Meydanı olduğunu 47 yıl önce kanlarıyla yazdılar, diyorum ve yazımı noktalıyorum…
31 Mart yerel seçimleri, halkın çoğunlukla, “tek adam” yönetiminden memnun olmadığını gösterdi.
Şimdi “tek adam” ne yapacak? Açık-gizli ortaklarıyla – belki de yeni ortaklar da bularak – adaletsiz, kendi ailesini ve kendine biat edenleri zenginleştirip halkı daha da yoksullaştırmaya devam mı edecek; yoksa halkın sesine kulak mı verecek? Yaşayıp göreceğiz.
Yerel yönetimlerin büyük bir bölümünün muhalefet partileri tarafından yeniden ve sayıları artarak kazanılması, Cumhur İttifakı’nı ve destekçilerini şaşkına çevirdi. Bunu hiç beklemiyorlardı. On ay önceki Genel Seçimi ölçü alan iktidar, 31 Marttaki bu yenilgi karşısında sustu kaldı. Ne diyeceklerini bilemediler. Sonra toparlanıp, “biz kazandık” bile, diyebildiler. Şaka değil, gerçekten “kazandık” dediler. Ne de olsa her söylediklerine inanacak olan bir halk kesimi var.
Bu ve bundan önceki seçimlerin adil olmadığını, açıkça herkes gördü. Tarafsız olması gereken Cumhurbaşkanı, yerel seçimlerde de meydanlara çıktı. Çıkmakla da kalmadı, “merkezi yönetimle yerel yönetim aynı partiden olmazsa, o yerel yönetim hizmet alamaz…” anlamına gelen açık tehditler de savurdu. Bütün bakanlar ve üst düzey bürokratlar da Cumhur İttifakı belediye başkan adaylarının kazanması için çalıştı. Bir kere daha gördük ki Partili Cumhurbaşkanlığı Sistemi adil ve demokratik değil.
Halktan kopmuş, halka tepeden bakanların, halkın halinden anlaması beklenemezdi. Onlar da anlamıyor zaten. Bu yüzden neden böyle büyük bir yenilgiye uğradıklarını da anlayamadılar.
Ekmeğin kaç lira olduğunu, işsizliğin, pahalılığın ne olduğunu bilmeyen yöneticilerin, ayda 10 bin lira alan emeklinin, 17 bin lira alan asgari ücretlinin, yoksulluk sınırının altında aylık geliri olan memurların, işçilerin ve emekçilerin halinden anlaması mümkün değildir. Seçmen anlatmaya çalıştı ama anlamadılar.
Şimdiye kadar ekonominin “tıkırında” olduğunu söyleyen iktidar sözcüleri bile, gidişin kötü olduğunu artık gizleyemiyor. Görünen o ki her zaman olduğu gibi emekçi yığınlar üzerinde baskıyı artıracaklar. Öyle ya “Kapitalist sistemde paylaşılacak kar varsa onu zenginler paylaşır. Ödenecek borç varsa, yoksullar, işçiler ve emekçiler öder.”
İş cinayetlerinde ve silahlı saldırılarda hemen her gün yurttaşlarımız yaşamını yitiriyor. Çocuk istismarları, ölümleri ve kadın cinayetleri bir türlü bitmek bilmiyor.
Milyonlarca çocuk-genç, dini cemaat ve tarikatların medreselerinde “eğitiliyor”. Eğitim çağındaki çocuklar, merdiven altı işlerde ve kırsalda güvencesiz çalıştırılıyor, ölüyor. İSİG Meclisi, son 11 yılda çalışırken en az 631 çocuk işçinin hayatını kaybettiğini açıkladı. Onlar bu kapitalist soygun düzeninin görünmeyenleri. Sesleri duyulmayanları. Üç gün önce 23 Nisan Ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayramını kutladık.
1920 yılında İstanbul işgal altındadır. İşgali kabul etmeyen Mustafa Kemal Paşa (Atatürk) ve arkadaşları 23 Nisan 1920’de ilk Meclisi (TBMM) Ankara’da toplamış. 23 Nisan tarihinin önemi buradan gelmektedir.
Saltanat ve hilafet özleyenlerin bu tarihi, Atatürk ve arkadaşlarını sevmemeleri de bu yüzdendir. 23 Nisan, 1921’de milli bayram olarak yasalaşmıştır.
23 Nisan 1929’da, Atatürk’ün isteği ile Milli Hakimiyet Bayramı ile Çocuk Bayramı birlikte kutlanmaya başlanmış. 23 Nisan’ın Çocuk Bayramı olmasında Himaye-i Etfal Cemiyeti’nin (Çocuk Esirgeme Kurumu) önemli çabaları olmuş. 1981 yılında yapılan yasa ile 23 Nisan, Ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayramı olarak kabul edilmişti. (Kaynak Wikipedia)
Ezcümle; Ne yazık ki bugün, ülkede egemen olan otoriter “tek adam” ve kapitalist soygun düzenidir. Çocuklarımızın çoğu zor koşullarda yaşamlarını sürdürmektedir. Halkın egemen olduğu, çocukların güven, huzur ve barış içinde coşkuyla kutlayacağı 23 Nisanlar çok uzakta değil.
Seçim Öncesi; Vatandaşın Feryadı duyulmadı veya duyulmamazlıktan gelindi…
Görsel ve Yazılı Yandaş, Yalaka Medyanın Yerelde ve Ulusaldaki çabasıda 31 Mart 2024 yerel seçimlerinde AKP’ye yetmedi..!
22 Yılda Neler Yaşandı Neler…
Siyaset ve magazin birbirinden ayrılmaz. Bir bakanın kaçamağının istifa ile sonuçlandığı ortamlardan, kaçamakların örtbas edildiği umursanmadığı dönemlere geldik.
Nerden nereye diye şarkı söyleyerek geldik 22 yılda..! Karada, denizde, yatta yaban domuzu çevirip afiyetle yiyenlere sözüm yok. Domuz yiyen cehenneme gider deyip de ateşte çeviren kimi kandırıyor? Böyle olunca yata manken atıp kayınbiraderinden dayak yemek de serbest olur herhalde.
Milletvekili araçlarına verilen özel geçiş belgeleriyle yabancı kişilerin uyuşturucu taşıdığı, birçok danışmanın siyah arabasının kaportası üzerinde esrar çekip şeker pudrasıydı dediğini anımsayalım. Ambulansların uyuşturucu taşırken yakalandığını da unutmayalım. Türkiye’nin doğu illerinden milletvekili olup, eşinden ayrılırken milyonlarca dolar tazminat, nafaka isteyen kadın milletvekilini hala hatırlayan var mı?
Bu tür olaylar sürekli yazılıyor, kısa bir süre sonra gündemden düştüğü gibi toplumsal hafızadan da siliniyor. Bir zamanlar 21 gün olan toplumsal hafızamız 7 güne düştü. Yani dikkatimizi çeken bir olay bir hafta sonra önemsizmiş gibi hafızadan siliniyor. Sadece arşiv unutmaz. Arşivdekileri de her eli kalem tutan kamuoyuna yansıtamıyor.
Yine de Monako’da yediği istakozu sosyal medyada paylaşmanın bir anlamı var. İktidarın lümpen zenginleri pudra şekeri çekerken, daha entel olanları da istakoz paylaşıyor. Sonunda geldiğimiz nokta, yoksulluk sınırının altındaki 16 milyon emekliyi de katarsak büyük olasılıkla 35 milyon kişi ay sonunu getirmek için yemiyor. Ya da Emine Hanım’ın tavsiyesine uyarak az yiyerek sağlıklı kalmaya çalışıyor. Sağlığını koruyabiliyor mu, orasını araştırmak gerek.
Bir iddiaya göre, üst yöneticimize “Dediğimizi yap, kendin ne yaparsan yap” denmiş. Böylece iktidara giden basamaklar hızla çıkılmış. Gelinen aşamada Biden’dan Putin’e, Birleşmiş Milletlerden Dünya Bankasına kadar her lider, her kurum, her devlet onun arkasında. Paralar veriliyor, borç veriliyor, borçlar erteleniyor, daha birçok destek veriliyor.
Bu kadar desteğin yanında, Büyük Orta Doğu Projesi eş başkanı unvanı ile yüceltildi. Diğer eş başkan kimdi, bugüne dek ortaya çıkmadı. Ardından dünya lideri, dünya liderlerine yol gösteren, fırça atan lider denince durum daha da farklılaştı. Aynaya bakıp da “Ayna ayna benden büyük lider var mı” sorusunda aynanın gereken yanıtı “Tabii ki senden başkası yok” olmuştur.
Bu durumda devlet, hükümet, parti kadro bir yana “şahsım hükümeti” bir yana. Büyük olasılıkla dahası da vardır ancak “teknik” açıdan yazmak uygun olmayabilir.
Her şey, her haber, her senaryo Erdoğan’ın gücünü korumak için yapılıyor. 31 Mart 2024 Yerel seçimlerde CHP birinci parti olarak çıktı. İktidar ve yandaşları yenilgiyi kabul etti. Erdoğan, seçimi bizim ittifak kazandı deyip işin içinden çıktı.
Şimdi kendisini daha da güçlü kılmak için Biden’ın elini mi öpecek, İran “o ne derse onu yapacağız” mı diyecek. Dünya bankası proje bazında vereceği krediyi sonradan unutmayacak herhalde. Yeni petrol yatakları, yeni doğal gaz rezervleri bulunacak. Dünya liderleri kendisine övgü düzecek, bir savaş sonlanırsa, örneğin Rusya-Ukrayna savaşı*, bunu o sağlamış olacak. Daha neler neler?
Peki bunlar şahsım hükümetinin önemini vurgularken vatandaş bu yaz domatesi, patatesi, soğanı, yeşil fasulyeyi kaç paradan yiyecek?
Ezcümle; Görünen o ki reisi yedirmeyeceğiz diyenlerin sayısı azalıyor, zira kendileri yiyecek bir şey bulamıyor, istakoz bile..!
Nereden Nereye, 31 Mart Seçim akşamı kükreyen reisten eser yoktu. Yavaş sesle konuşup, konuşmayı yazın sınır ötesine harekât yapılacak gibi bir hedefle de bitirdi.
Tabii ki Erdoğan’ın seveni çok. Ancak Erdoğan sevgisi sandıkta yavaşladı. Erdoğan 3 Nisan’da merkez yönetim kurulu toplantısında söze: “Ortada sadece oy kaybı değil, kan ve ruh kaybı da olduğu görülüyor” diye başladı. Sonraki değerlendirmesi ilginç: “Nerede eksik, hata, kasıt ya da ihanet varsa üzerine gitmek boynumuzun borcu” derken kimlere sesleniyordu acaba?
Görünen o ki, parti içinde her zamanki gibi büyük değişim yaşanacak. Bakanların bir kısmı da bundan nasibini alacak. Zira değişiklik “yenilik” kabul ediliyor ve onlara biraz kredi veriliyor. Bu da Erdoğan’a nefes alma zamanı tanıyor.
AKP bu duruma akşamdan sabaha gelmedi….
Halkın ve muhalefetin örgütlenmesi nihayet bir sonuç yarattı…
Halk bu şansını kullandı. Bakanlar şanslarının olmadığını bile bile kamuoyu önünde etkinliklerini yitirdiler. Erdoğan da yeni bir yol haritası çizmek durumunda.
Yasaları zorlayarak “zorbalık” yapmanın zamanı geçti. Halk sokağa dökülür, partiler ve STK’lar dayanışma içine girer. Van’da olduğu gibi…
Muhalefete bakarsak, onlar da yeni bir yol çizmeli. Bu konuda yerel seçimlerde iktidar olan CHP’nin katkısı önemli ve yeni politikaları izlemeye devam edeceğiz diye düşünüyorum…
Ezcümle ve Nihayet;
Ne kadar susuz kalmış bahçemiz
Ne kadar da yalnızlaşmışız kendi içimizde
Tarih boyunca görülmemiş ilklere imza atılmış bir geceye şahit olduk.
Nasıl heyecanla, nasıl umut ederek yaşadık.
Baktık ki biz sevinmeyi de unutmuşuz unutturmuşlar
Son derece ciddi farkla görülen oy sandığı hepimizi şaşırttı
Peki galibiyet kimin?
Bu galibiyet partinin değil, MİLLETİN
Bu galibiyet DEMOKRASİNİN
Bu galibiyet yeniden CESARET edenlerin
Bu galibiyet SENİN, BENİM, BİZİM…
Gece boyunca gözlerim dolu dolu izlediğim bir seçim oldu.
Bir seçmen olarak, biz bunu geçen sene de yapabilirdik diye içerlendiğim de olmadı değil.
İnanmaktan asla geri durmadım elbet bir gün dönecekti devran
Sultan Süleyman’a kalmayan dünya ona buna mı kalacaktı!
Neyse ki
Halk sesini de duyurdu
Milli irade kazandı
Değişimi istediğini net oranlarla da görmüş olduk.
Bizim böyle bir bahara ihtiyacımız vardı.
Umut olacak, vazgeçmeden tutunacak, yeniden ayaklanmayı bize hatırlatacak , inanmış güçlü bir demokrasiye hep birlikte ….
