SEDEF ÇİÇEĞİ (Alıntıdır)
Mahkeme salonunda, seksen yaşlarındaki yaşlı çiftin durumu içler acısıydı.
Adam inatçı bakışlarla, suskun ninenin ağlamaktan iyice çukurlaşmış gözlerini ve bıkkın bakışlarını süzüyordu.
Hâkim tok sesiyle, yaşlı kadına: “Anlat teyze, neden boşanmak istiyorsun?”
Yaşlı kadın, derin bir nefes çektikten sonra kısılmış sesiyle konuşmaya başladı:
“Bu adam 50 yıldır bezdirdi beni hayattan…”
Sonra uzunca bir sessizlik hâkim oldu, mahkeme salonunda.
Yaşlı kadının gözleri doldu ve devam etti:
“Bizim bir sedef çiçeğimiz vardı, çok sevdiğim. O bilmez. 50 yıl önceydi, o çiçeği bana verdiği çiçekler arasından kopardığım bir yaprağını tohumlamıştım, öyle büyüttüm. Yavrumuz olmadı onları yavrum bildim. Bir süre sonra çiçek kurumaya başladı.
O zaman adak adadım. Her gece güneş doğmadan önce, bir tas suyla sulayacağım onu diye. 50 yıl oldu, bu adam bir gece kalkıp bir kere de bu çiçeği ben sulayayım demedi. Ben, böyle bir adamla 50 yıl geçirdim. Hayatımı, umudumu, her şeyimi verdim, ondan hiçbir şey görmedim. Bir kerecik olsun
Benim bildiğim görevlerden birisini yapmasını bekledim. Onsuz daha iyiyim, yemin ederim.”
Yaşlı adam bastonla zor yürüdüğü kürsüye, o ana kadar suçlanmış olmanın utangaçlığını hissettiren yüz ifadesiyle, hâkime yöneldi.
Konuşmaya başladı: “Askerliğimi Reisicumhur köşkünde bahçıvan olarak yaptım.
O bahçenin, görkemli görünümüyle büyümesi için emek verdim.
Eşimi de orada tanıdım, Sedefleri de. Ona en güzel çiçeklerden buketler verdim. İlk evlendiğimiz günlerin birinde, boyun ağrısı nedeniyle, onu doktora götürdüm. Doktor çok uzun süre uyanmadan yatarsa, boynundaki kireç sertleşir, kötüleşir dedi. Her gece uykusunu bölüp uyansın, gezinsin dedi.
O doktoru pek dinlemedi benim de lafım geçmedi.
O günlerde, tesadüf ya, bu çiçek kurumaya yüz tuttu.
Ben ona: “Gece çiçek sularsan geçer”, dedim. Adak dilettim. Her gece onu uyandırdım ve seyrettim. O sevdiğim kadını ve yavrusu bildiği çiçekleri sularken ben uyumadım, gizlice baktım onlara, o çiçek ben oldum sanki.” dedi adam.
“Her gece, o yattıktan sonra kalktım, saksıdaki suyu boşalttım.
Çünkü Sedef, gece sulanmayı sevmez, hâkim bey. ”
ARAŞTIRMA: MEHMET DUMAN
